Czy ja kiedyś zrealizuję swoje plany?

Jutro moje 21 urodziny. Przedwczoraj zorganizowałam z tego powodu imprezę - tak jak zawsze chciałam - w stylu Halloween. Wczoraj odsypiałam. A dzisiaj? Dzisiaj siedzę i zastanawiam się co zmieniło się przez ostatni rok i czy w ogóle coś się zmieniło. Po głowie wciąż chodzi mi jedno pytanie - czy czegokolwiek dokonałam przez ten rok? Moim zdaniem nie. Nie jest tak, że nie zrobiłam nic. Coś zrobiłam, ale to coś jest prawie niezauważalne. Zdałam na drugi rok studiów - niby tak, ale co to za wyczyn - przecież skoro poszłam na studia to chyba wypada zaliczać semestry. Żebym chociaż zdała rok ze świetnymi wynikami... Nie, ja po prostu zaliczyłam - wszystko na tróje. Zrobiłam poziom A1 z francuskiego. Ale kolejnego poziomu nie zaczęłam. Wiem, że powstrzymały mnie od tego tylko kłopoty finansowe, ale mogłabym chociaż podwyższać swój poziom w domowym zaciszu, a ja zamiast tego wole spędzić czas oglądając filmy w internecie. Niby chodziłam na siłownię. Niby tak, ale czy można nazwać chodzeniem na siłownię pojawianie się na niej 3-4 razy w miesiącu na godzinę, może półtorej?
Tak oto przedstawiają się moje roczne osiągnięcia. Wiem, że są osoby, które uważają że zrobiłam dużo. Dla mnie to niewiele. Moim zdaniem zrobiłam tyle ile musiałam, nic ponad to.
Nie będę oszukiwać, zdołowało mnie to. Znam osoby, które robią dwa kierunki, uczą się języków i uprawiają sporty częściej niż ja, a połączenie tego wszystkiego przychodzi im z łatwością. Nie raz z zazdrością w oczach pytałam ich jak oni to robią. Zazwyczaj mówią, że nauka wchodzi im do głowy łatwo, że nie muszą ślęczeć nad książkami godzinami żeby coś zapamiętać, po prostu wystarczy, że przeczytają dwa lub trzy razy materiał obowiązujący na kole/egzaminie i potrafią, a pozatym nauczyli się łączyć swój napięty grafik z zadaniami domowymi i przyjemnościami przez lata, bo od podstawówki chodzili na dodatkowe zajęcia, kursy szybkiego zapamiętywania, szybkiego czytania, uprawiali sporty, a teraz to po prostu procentuje.
No tak. Zagadka rozwiązana. Nie powiem żebym kiedykowiek miała trudności z nauką. Uczę się dość szybko, powiedziałabym nawet że szybciej niż przeciętny student. Chodzi raczej o nawyk. Ja nigdy nie wyrobiłam sobie umiejętności łączenia wielu zadań, bo po prostu tego nie potrzebowałam. Bo nigdy nie miałam zajęć dodatkowych. Nie żebym nie chciała. Chciałam i to bardzo.
Niestety nie było mi dane, bo moja mama bojkotowała wszelkiego rodzaju pomysły na zajęcia dodatkowe. Nie mam zamiaru pisać tutaj dlaczego, bo o moich kontaktach z mamą można napisać epopeję. W każdym razie strasznie zazdroszczę moim rówieśnikom, którzy mówią biegle po angielsku, grają w tenisa, jeżdżą konno i cały czas się kształcą. Ja nawet teraz nie mam takiej możliwości ze względu na to, że moja mama przeżywa teraz drugą młodość i nie ma zamiaru rezygnować z 15 pary spodni, 4 wizyty u kosmetyczki i 3 kursów na które nie chodzi w ciagu miesiąca, bo uważa, że teraz jest jej czas (kiedy ja muszę utrzymać się sama z tego co zarobię pracując na umowę zlecenie).
Wcale nie przeczę, ale niestety po ponad dwóch latach takeigo życia mam już powoli dosyć. Całe życie sobie powtarzałam, że jeszcze trochę wytrzymam, może mama wreszcie się opamięta i stwierdzi, że ja też powinnam się rozwijać.
Teraz uświadomiłam sobie, że ta chwila nigdy nie nastąpi i że muszę się zadowolić tym co mam.